Burgemeester Hans Broekhuizen kijkt terug
“In Twenterand gaan de schouders er gewoon onder!”
Na vijf jaar neemt burgemeester Hans Broekhuizen afscheid van Twenterand. Hij verruilt het Overijsselse landschap voor zijn geboortestreek Het Hogeland in Groningen. Broekhuizen blikt terug op zijn tijd in Twenterand, op de uitdagingen, de mensen en de momenten die hem raakten. Wat hem het meest bijblijft is de gemeenschapszin in Twenterand. “Een Twenterander wacht niet af tot er iets gebeurt. Hier gaan de schouders er gewoon onder!”
We ontmoeten burgemeester Hans Broekhuizen op de groene en glooiende es aan de oostkant van brinkdorp Den Ham. Het is een plek die hij koestert en waar hij in zijn Twenterandse jaren ook vlakbij woonde. “Het landschap hier is uniek”, zegt hij. “Ik wandel graag op plekken als De Mageleresch, het Eerder Achterbroek, het Zandstuvebos, de Engbertsdijksvenen, het Knuppelpad en de Fayersheide. Het is de combinatie van zandgrond, veen, heide en bos. Bijna nergens vind je zoveel variatie in natuur als hier in Twenterand.”
Cruiseschip
“De Mageler Es waar we nu staan is een stuwwal uit de ijstijd, een voorlopertje van de Sallandse Heuvelrug”, aldus de burgemeester. “Het is dus een tastbaar stukje geschiedenis. Het breekt het landschap open en er zijn jaren dat er op de glooiende hellingen wuivend graan groeit. De es verrast elke dag weer. Er is zelfs een speciale hoek van de es. Als je daar gaat staan, dan kijk je over de es het dorp in. Boven de es verschijnt dan de bovenbouw van de CAV. ’s Avonds, met een beetje fantasie, lijkt dat net een groot cruiseschip dat voorbij vaart.”
Burgemeester in crisistijd
Broekhuizen begon zijn burgemeesterschap midden in de coronapandemie. “Elkaar ontmoeten ging niet. Alles ging online, ook de bezoeken aan jubilerende bruidsparen”, herinnert hij zich. Toch wist Broekhuizen verbinding te houden, onder meer door creatieve oplossingen, zoals het carbidschieten voor jongeren. “Die periode was zwaar voor hen. Ik vond het belangrijk dat ze een uitlaatklep hadden.” Ook de opvang van Oekraïense vluchtelingen noemt hij als belangrijk moment. “Er was scepsis, maar nu worden ze omarmd. Dat zegt veel over Twenterand en haar inwoners.”
Verbinding als leidraad
Als burgemeester stond Broekhuizen bekend om zijn verbindende stijl in de samenleving. “Ik stap zonder oordeel ergens binnen. Ik ben niet meer dan een ander”, legt de burgemeester uit. Hij zocht actief contact met inwoners, liep mee op de tennisbaan, speelde mee in een toneelstuk en bezocht dagbestedingen. “Het zijn kleine dingen, maar ze worden gewaardeerd.” Zijn aanpak leverde hem vertrouwen en open gesprekken op. “Als je tijd neemt, dan zijn Twenteranders hartverwarmend. Ze vertrouwen je veel toe, maar je moet wel investeren in die relatie. Dat kost tijd, maar het is het absoluut waard.”
Trots op de gemeenschap
Wat hem het meest raakte? “De gemeenschapszin. In elk dorp is reuring en overal gaan de schouders er gewoon onder.” Daarom vraagt hij ook geen afscheidscadeau, maar een bijdrage aan vier lokale initiatieven. Zoals De Groene Jager in Den Ham, volledig gerund door vrijwilligers. Of het Suriname-project van Het Noordik in Vriezenveen, waarbij jongeren vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Ook het crossfietsjesproject in Westerhaar en de acties van carnavalsvereniging De Smoezen uit Vroomshoop rond Alpe d'HuZes noemt hij met trots. “Ze laten zien hoe sterk de sociale samenhang hier is. Dat verdient waardering en steun.”
Een stap dichter bij huis
De keuze om naar Het Hogeland te gaan was niet eenvoudig. “Het is wél dichter bij familie en vrienden. Het is vooral ook een nieuwe uitdaging, die past bij deze levensfase”, aldus Broekhuizen. Hij noemt het een combinatie van persoonlijke en professionele overwegingen. “Het Hogeland heeft een eigen dynamiek en deze kans kwam nu voorbij.” Toch zal hij Twenterand missen. “Het gemoedelijke, de mensen die me gewoon ‘Hans’ noemen. Dat is prettig en maakt het werk als burgemeester mooi. Je voelt je dan echt onderdeel van de gemeenschap.”
Geen straatnaam
Komt er nog een Hans Broekhuizenstraat? De burgemeester lacht hardop. “Hahaha! Klinkt goed, maar dat is natuurlijk absolute onzin”, zegt hij met de nodige realiteitszin. “Ben je gek. Dat soort dingen is voorbehouden voor helden. Ik zou het al heel geweldig vinden als mensen straks positief over me praten. Dat ze me zien als een aardige kerel die er als burgemeester was op momenten dat het nodig was. Ik heb hier veel geleerd, veel beleefd en vooral veel mensen ontmoet die me bijblijven. Daar ben ik Twenterand heel dankbaar voor.”
